Ε, ΑΔΡΩΠΕ - Κυριάκου Καρνέρα

Έ άδρωπε πού μάσιεσαι ν' αρπάξεις να στιβάσεις
τηγ γην να κάμεις μάλισ σου, τον κόσμον ν' αγκαλιάσεις

Σαν έρκεσαι χαρεύκεσαι τον κόσμον εν να φάεις
μμά πάλε πίσω νηστικός σαν ήρτες εν να πάεις.

Τρεις εν οι μέρες σου πού ζιείς στήν γην τζιαί βασιλέφκεις
τήμ μιάν μωρόν, στές δκυό 'σαι νιός, στες τρεις γερνάς τζιαί φέφκεις.

Με βασιλιάς κρατίζει σε στήν γήν, με δκιακονίτης
σήμερον είσαι ζωντανός, αύριον μακαρίτης.

Γιατί τα θέλεις τα πολλά τζιαί τυραννιέσαι 'κόμα
αφού 'ν να μείνουν γέρημα τζι' εσού μια φούχτα χώμαν

τζιαί τυραννιέσαι τζι' εν έσιεις με νεπαμόν με πνάσμαν;
Ο άδρωπος εν τρώ τήν γην, ή γη τρώει το πλάσμαν.

Τζι' όσα τζι' αν κάμεις άδρωπε στήν γην τζι' όσα κερτίσεις
μητά σου εν τζιαί παίρνεις τα, δαπάνω 'ν να τ΄ αφίσεις.

Να λυούν να στάσσουν, να 'σκοπούν μες του βορκά το ρέμαν
γιατ' εν τζι' εν άλλον τίποτε παρά φκιασμένον ψέμαν.

Ψέμαν τζι' εσού πας τούν τήν γην, τζιαί ψέμαν τζι' οι δουλειές σου
σαν τα φτερά στον άνεμον μαθκιούν, σκορπούν τζιαί ρέσσουν.

Έτσι να πεις, ως πον πωρνόν, μεν μείνεις να νυκτώσει
γιατ' υστέρα 'ν αδύνατον για σέν να ξημερώσει.

Εν πού την ώραν πόρκεσαι ως τον τζιαιρόν πού φέφκεις
θωρείς πού πεθανίσκουσιν τζιαί πάλ' έσ' ον πιστεύκεις;

Τζιαί μάσιεσαι, σκοτώννεσαι, τζιεί χάλασε δά κτίσε
μα στάθεις τζιαί καμιάν φοράν τζιαί σκέφτηκες ποιός είσαι;

Σάν έναν φύλλον του δέντρου πού σσιέται όπως πρέπει
τζι' άξιππα ππέφτει πας στήν γην τζιαί λλίον λλίον σέπει.

Έτσι τζιαί σέν τον ίδιον εν ψέφτιτζ' ή ζωή σου
έρκεσαι, φέφκεις, χάννεσαι τζι' ούτε στήν γήμ πώς ήσουν.