Στέκεσαι ανάμεσα στα δέντρα, πλαγιά βουνού, μόνος.
Τα μάτια πλημμυρίζουν ζωή. Τίποτα το τεχνητό τριγύρω, μήτε άνθρωπος, μήτε ήχος.
Μόνος.
Μετά από λίγο, οι τυχαίες σκέψεις της καθημερινότητας εξασθενούν, μέχρι που σιωπούν τελείως. Δεν χρειάζεσαι τίποτα, δεν αναζητείς τίποτα.
Απλώς είσαι εκεί.
Καθώς μάτια και πνεύμα ηρεμούν, το βλέμμα καθαρίζει, γίνεται πιο συγκεντρωμένο, πιο σαφές.
Ο άνεμος που πριν περνούσε και σφύριζε ανάμεσα απ΄τα δέντρα, σηκώνοντας τα πεσμένα φύλλα στο πέρασμά του, έπαψε να είναι θόρυβος :
Έγινε τραγούδι.
Ξαφνικά, συνειδητοποιείς πως στ΄ αλήθεια, δεν είσαι μόνος. Είσαι μέρος των πάντων, και τα πάντα είναι μέρος σου, αλυσίδα πραγμάτων, που κυριολεκτικά, είναι ένα.
Καταλαβαίνεις πως κεί που στέκεσαι τώρα, δεν υπάρχουν ανησυχίες, μέλλον «υποχρεώσεις» , λογαριασμοί. Μειδιάς άγρια στη ιδέα τους, σχεδόν ειρωνικά. Σ΄ αυτήν την άψογη ομορφιά, που τελειοποιείται δισεκατομμύρια χρόνια τώρα, γελάς με την απίστευτη φτώχεια του εγκλωβισμού σε αυτό που αποκαλείται «καθημερινότητα» .
Το σώμα ζωντανεύει. Θέλεις να κινηθείς , να τρέξεις, η καρδιά χτυπά τώρα δυνατά, και συντονίζεσαι στον χτύπο της :
Οι φωνές των ανέμων
ή το θρόισμα των φύλλων
οι δίνες τους που υψώνονται
στο ημίφως το φθινόπωρο
η ομίχλη που διαλύεται
στο ανέβασμα του βράχου
ο αχνός τους ψίθυρος
στο άκρο της αντίληψης
μεθυστικός και ρυθμικός
χάιδεμα απαλό,
ανέμισμα τρυφερό στα μαλλιά που μιλάει,
για χαρά και αγάπη
και τύχη ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία για το κάθε δεπτερόλεπτο
το κάθε πρωί
το κάθε βράδυ,
το κάθε τι
Το ΄χεις !
Ο κόσμος παίζει μουσική, και το μόνο που έχει να κάνει κάποιος για να την ακούσει, είναι ν΄ ανοίξει τα αυτιά του, να ανοίξει το μυαλό του, και η φύση του θα θυμηθεί, θα προσεγγίσει.
Ο φόβος εμποδίζει τον ωτακουστή. Φοβόμαστε μη χάσουμε αυτά που είμαστε.
Δεν μπορείς όμως να χάσεις κάτι που δεν σου ανήκει.
Χτίζουμε εαυτούς, εικόνα, συμπεριφορές, ιδεολογίες. Σκεφτόμαστε πιο είναι το ορθό, το λογικό, μα αυτά δεν υπάρχουν ! Υπάρχει μόνο το πρότυπο που μέσα του ζούμε ατελώς, ατυχώς, με όνειρα ιδιωτικά, προσδοκίες ιδιωτικές, και τις αναπόφευκτες μόνιμες αγωνίες που προκαλεί μοιραία το ανεκπλήρωτο.
Η μουσική είναι εκεί, σβήνοντας ορισμούς, επεξηγήσεις, τις φλυαρίες του εγώ, που νιώθει φοβισμένο, απομονωμένο, σε διαρκή άμυνα, αγωνιώντας μόνιμα, βγάζοντας αρρώστια.
Η ορχήστρα παίζει εσαεί. Δισεκατομμύρια χρόνια τώρα, ποιος ξέρει σε πόσες μυριάδες κόσμους.
Και βγάζει υγεία.
Υγεία ;
Όταν ταιριάζει το παπούτσι, ξεχνιέται το πόδι.
Όταν ταιριάζει η ζώνη, ξεχνιέται η κοιλιά.
Όταν η καρδιά είναι σωστή, τα υπέρ και τα κακά ξεχνιούνται.
“Να θυμάσαι, όταν είσαι υγιής , δεν έχεις επίγνωση του σώματός σου.
Το σώμα ξεχνιέται. Όταν είσαι άρρωστος δεν μπορείς να ξεχάσεις το σώμα.
Ξέρεις αν υπάρχει κεφάλι αν δεν έχεις πονοκέφαλο;
Όταν έχεις πονοκέφαλο δεν μπορείς να ξεχάσεις το κεφάλι.
Όταν το παπούτσι πιέζει, δεν ταιριάζει.
Όταν δεν έχεις πονοκέφαλο , που είναι το κεφάλι; Το ξεχνάς εντελώς.
Κάθε τι που είναι υγιές ξεχνιέται , αλλά ότι δεν είναι υγιές , το θυμάσαι,
συνεχίζει να σε παρενοχλεί , μια συνεχής ένταση στο κεφάλι.
Ο άνθρωπος της Φύσης δεν ξέρει τον εαυτό του.
Εσύ τον ξέρεις , επειδή είσαι άρρωστος.
Το εγώ είναι αρρώστια , πραγματική αρρώστια.
Επειδή πρέπει να θυμάσαι αδιάκοπα πως είσαι κάποιος.
Αυτό δείχνει πως είσαι άρρωστος. Η αρρώστια δημιουργεί το Εγώ.
Η υγιής φύση ξεχνιέται εντελώς.
Είναι σαν σύννεφο, σαν ελαφρύ αεράκι , σαν βράχος , σαν δέντρο , σαν πουλί , αλλά ποτέ σαν άνθρωπος.
Μόνο στην αρρώστια θυμάσαι.
Το να θυμάσαι είναι ένας μηχανισμός ασφάλειας και σιγουριάς.
Αν έχεις ένα αγκάθι στο πόδι , είσαι υποχρεωμένος να το θυμάσαι.
Ο νούς πηγαίνει συνεχώς στο πόδι, επειδή το αγκάθι πρέπει να βγει απο εκεί.
Αν το ξεχάσεις, το αγκάθι θα μείνει και θα είναι επικίνδυνο,
μπορεί να δηλητηριάσει όλο το σώμα.
Αν υπάρχει πονοκέφαλος, το σώμα σου λέει να τον θυμάσαι , πως κάτι πρέπει να γίνει.
Αν τον ξεχάσεις , ο πονοκέφαλος μπορεί να γίνει επικίνδυνος.
Το σώμα σου λέει πότε υπάρχει αρρώστια.
Όταν κάτι δεν πάει καλά , το σώμα ζητάει την προσοχή σου.
Αλλά όταν το σώμα είναι υγιές , το ξεχνάς.
Όταν το σώμα σου είναι υγιές γίνεσαι ασώματος,
κι αυτός είναι ο μόνος ορισμός για την υγεία.
Υγεία είναι όταν δεν έχεις επίγνωση του σώματος.
Αν υπάρχει επίγνωση του σώματος , σημαίνει πως δεν είναι υγιές.
Το ίδιο ισχύει και για τον νού. Όταν η επίγνωσή σου είναι υγιής , δεν υπάρχει Εγώ , δεν ξέρεις τίποτα για τον εαυτό σου.
Δεν θυμίζεις στον εαυτό σου ” είμαι κάτι”,
είσαι απλώς χαλαρός. Υπάρχεις αλλά δεν υπάρχει Εγώ.
Είναι απλά μια μη οντότητα , μια μη ύπαρξη , αλλά δεν υπάρχει Εγώ.
Δεν υπάρχει αποκρυσταλλωμένο Εγώ. Ο εαυτός δεν είναι εκεί.
Αυτό είναι ένα από τα πιο βαθιά πράγματα που πρέπει να καταλάβεις.
Όταν η καρδιά είναι σωστή, όλα τα υπέρ και τα κατά ξεχνιούνται.
Όταν η καρδιά είναι λάθος , άρρωστη , είσαι συνεχώς φορτωμένος, ανησυχείς.
Αυτό είναι σωστό , αυτό είναι λάθος
και πρέπει να κάνεις το σωστό και να αποφύγεις το λάθος.
Όλη σου η ζωή μετατρέπεται σ ένα αγώνα
πως ν αποφύγεις το λάθος και πως να κάνεις το σωστό.
Δεν είναι αυτός ο δρόμος για να φτάσεις στο σωστό!!
Αυτός είναι ο δρόμος για να χάσεις το σωστό , για πάντα…”
Φώτης Γροντάς
